Η μέλισσα

Η μέλισσα
</a

Έντομο υμενόπτερο, λίγο πολύ όλοι την έχουμε δει να βόσκει σε άνθη του αγρού ή των δέντρων, κάποιοι τις μπερδεύουν με τις σφήκες, που αυτές δεν επισκέπτονται άνθη και είναι και σαρκοβόρες και μάλιστα τις βλέπουμε πάνω σε πτώματα ποντικών, πουλιών, ψαριών, που έχουν πτωμαϊνη και μικρόβια, οπότε το κέντρισμά τους είναι επικίνδυνο για μόλυνση. Η μέλισσα τρέφεται με μέλι και γύρη, που προέρχεται από άνθη και δέντρα και με βασιλικό πολτό, αραιωμένο, μόνο για τρεις μέρες μετά την εκκόλαψή τους από το αβγό.

Εδώ αμέσως πρέπει να εξηγηθεί ότι ο βασιλικός πολτός παράγεται από τους υποφαρυγγικούς αδένες των νεαρών μελισσών και με αυτόν ταυτίζεται όλη τη ζωή της η Βασίλισσα του μελισσιού. (Εγώ…, προτιμώ να τη λέω Μάνα για να αποφύγω τυχόν «δημοκρατική» διαμαρτυρία που μου έχει συμβεί άλλωστε, και γι αυτό είμαι προσεκτικός). Η μάνα λοιπόν τρώγοντας βασιλικό πολτό έχει ζωή μέχρι και πέντε χρόνια ενώ οι μέλισσες ζουν το χειμώνα το πολύ 90 μέρες και τις άλλες εποχές μόνο μέχρι 1,5 – 2 μήνες όταν δουλεύουν (η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη; Μάλλον!) Οι κηφήνες δεν έχουν κεντρί, δεν βόσκουν τρώνε τα έτοιμα, τους περιποιούνται οι μέλισσες σαν υποψήφιους «γαμπρούς» για να γονιμοποιήσουν τις νέες βασίλισσες, πετώντας (στον αέρα) και όσοι το πετυχαίνουν, μετά πεθαίνουν. Δηλαδή είναι κάτι σαν ερωτικός καμικάζι, του δίνουν «ζωή» για έρωτα και συνεπακόλουθα ζωή για την κοινωνία τους, αφού χωρίς τη γονιμοποίηση αυτή δεν γίνεται γέννηση και πολλαπλασιασμός μελισσών.

Μετά την γονιμοποίησή τους οι «βασίλισσες» γίνονται «μάνες» γεννούν αβγά για μέλισσες και κηφήνες. Αν μείνουν αγονιμοποίητες γεννούν αβγά (κηφηνογέννα) για να βγουν μόνο κηφήνες και το μελίσσι που δεν θα έχει μέλισσες, πεθαίνει, αφού μόνο οι μέλισσες βόσκουν τροφοδοτώντας την κοινωνία τους. Οι μέλισσες είναι θηλυκά αλλά «στείρα» άτομα και δεν γεννούν, ενώ η μάνα που είναι γονιμοποιημένη είναι η μία και μόνη, που υπάρχει και γεννάει στην κοινωνία της, είναι «δούλα – γεννήτρα» που η κοινωνία της αποφασίζει αν θα την παροξύνουν για εντατική γέννα δίνοντας της πολύ πολτό, επειδή στο περιβάλλον υπάρχει ορμητική ανθοφορία – βοσκή και αρκετή ζέστη, για να αναπτυχθεί, να πληθύνει η κοινωνία τους και να πετύχει σοδειά μεγάλη. Να πάρει και από αυτήν ο μελισσοκόμος, αφού τις φροντίζει να στεγαστούν, να έχουν υγεία, να ασκερώσουν και διαδοχικά να τις μεταφέρει σε μακρινούς βοσκότοπους, από ανθοφορία σε άλλη ανθοφορία, να επισκευάζει και να απολυμαίνει τις κυψέλες τους κ.λ.π. Σκληρή δουλειά!

Η μάνα προέρχεται από αβγό που είναι ίδιο με αυτό που βγαίνει η μέλισσα, αλλά «γίνεται» μάνα, επειδή τρέφεται μόνο με βασιλικό πολτό και έτσι αναπτύσσεται το γεννητικό της σύστημα. Έχει και αυτή κεντρί, αλλά συνήθως το έχει για να μονομαχήσει με άλλη «αντίπαλο» και να επικρατήσει στην κοινωνία της. Αυτή λοιπόν η μάνα, είναι η «δύναμη», που δημιουργεί την κοινωνία του μελισσιού, αφού την ορμητική Άνοιξη και με ζεστό καιρό, ταϊζεται από τις μέλισσες έντονα με βασιλικό πολτό και μπορεί να γεννήσει κάθε μέρα μέχρι και 3.000 αβγά, που έχουν βάρος διπλάσιο από το σώμα της! Αυτό αποτελεί ένα αφανές «στοιχείο – κλειδί» για την διαιώνιση της μέλισσας και το «μυστικό» που άξια διαχειρίζεται ο μελισσοκόμος: «η δύναμη αναπαραγωγής» θεμελιωμένη καλά με τη σοφία της Θείας δημιουργίας, για τη συντήρηση και διατήρηση της ζωής στη Γη μας! Και πως γίνεται αυτό!; Ας εξηγηθεί:

Από ένα καλό (δυνατό) μελίσσι, κάθε μέρα ξεχύνονται 20.000 συλλέκτριες μέλισσες στο περιβάλλον, που κάθε μια κάνει 12 ταξίδια, δηλαδή 20.000Χ12=240.000 ταξίδια και σε κάθε ταξίδι επισκέπτεται 300 άνθη δηλ. 240.000Χ300=72.000.000 επισκέψεις λουλουδιών κάθε μέρα. Υπηρεσία αφάνταστη που προσφέρει «επικονίαση» του φυτικού κόσμου, με τη μεταφορά γυρεόκοκκων, γονιμοποίηση, καρπόδεση, κάρπωση, σπορογέννηση, φύτρωση = αύξηση του «φυτικού» και συνεπακόλουθα του «ζωικού» κόσμου (περιβάλλοντος). Κοντολογίς μιλάμε για ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Μαζί δε με τις μέλισσες συνεργάζονται επιστημονικά και πρακτικά οι μελισσοκόμοι, που τις διαχειρίζονται αναπτυξιακά, χωρίς ψευτοκαυχήματα ότι είναι οικολόγοι και αυτοί. Λειτουργούν απλά και ταπεινά σαν υπηρέτες του μελισσοκομείου τους, κυρίως από αγάπη για τις μέλισσες τους παραμερίζοντας τη βεβαιότητα απόδοσης εισοδήματος και κέρδους από πολλές αντιξοότητες. Γι’ αυτό και με τις όποιες δυσκολίες στη δουλειά τους δεν αφήνουν τις μέλισσές τους. Τις υπηρετούν και τις πληθαίνουν. Και αυτό το πετυχαίνουν, χωρίς καν να συλλογιστούν το τι προσφέρουν, ό,τι δηλαδή το 80 – 90% του συνόλου των «επικονιαστών εντόμων» το καλύπτουν οι μέλισσες τους, που λειτουργούν σαν «αφανές γεωργικό εργαλείο» δοσμένο από τη Θεία Δημιουργία, για την προστασία της Γης μας και του παραδείσου της. Και προς το παρόν ίσως η ελπίδα για μια μελλοντική, μακροπρόθεσμη, σιωπηλή άμυνα, αναπλήρωσης των καταστροφών, που γίνονται στο φυσικό περιβάλλον μας, από τις πυρκαγιές εμπρησμού, ή απροσεξίας, από ατομικές ή οργανωμένες συνεταιριστικές εκχερσώσεις φυσικής χλωρίδας και δασικών εκτάσεων, για οικοπεδοποίηση και παραθεριστικές αστικοποιήσεις, «μοναδική ελπίδα» είναι οι μέλισσες και η μελισσοκομία, που αν λείψουν, η Γη μας θα γίνει: «άγονη», και «έρημος» χωρίς ζωή.

Η μέλισσα.